Sheyla Urdaneta - Venezuela Collapse
"In Venezuela lijkt er een dubbel risico te zijn: het zijn van een journalist en een vrouw. Dit maakt dat vrouwelijke journalisten het “moeten verdienen” om gerespecteerd te worden. Gelukkig staan steeds meer vrouwelijke journalisten aan het roer van mediaorganisaties als directeur of teamleider. Anderen richten hun eigen mediabedrijf op. Elke stap die we zetten zien we als een prestatie. Het is immers niet makkelijk om patronen te veranderen, maar we hebben nooit opgegeven en dat zijn we ook niet van plan."
Luister naar Sheyla Urdaneta's verhaal:
In Venezuela lijkt er een dubbel risico te zijn: het zijn van een journalist en een vrouw. Dit maakt dat vrouwelijke journalisten het “moeten verdienen” om gerespecteerd te worden. Gelukkig staan steeds meer vrouwelijke journalisten aan het roer van mediaorganisaties als directeur of teamleider. Anderen richten hun eigen mediabedrijf op. Elke stap die we zetten zien we als een prestatie. Het is immers niet makkelijk om patronen te veranderen, maar we hebben nooit opgegeven en dat zijn we ook niet van plan.
Een van de grootste gevaren voor journalisten in Venezuela zijn arrestaties. Dit overkwam mij toen ik verslag deed in een gebied dat bewoond wordt door de inheemse bevolking ‘Sierra de Perijá'. Inheemse mensen in dat gebied werden opgepakt door Colombiaanse opstandelingen en meegenomen om op cocaplantages te werken. Dit alles met medeweten van de autoriteiten. De militairen hielden me aan en namen me mee naar het hoofdkwartier van de inlichtingendienst van de regering. Ze namen mijn telefoon af en dwongen me om namen te geven van mensen met wie ik samenwerkte. Ze bedreigden me ook met persoonlijke informatie zoals mijn woonplaats en dochter. Ik was toen zo bang voor wat er met mij en mijn dochter zou kunnen gebeuren. Daarna moest ik verschillende keren een kantoor binnengaan waar drie mannen zaten. Twee van hen stelden me intimiderende vragen, terwijl een van hen me opnam met een telefoon. Na acht uur lieten ze me gaan. Het was een zwarte dag in mijn leven.
Online geweld in Venezuela is voornamelijk afkomstig van de overheid en criminele groepen. Dit vormt een gevaar voor degenen die onderzoek doen. Ik richt me op mensenhandel en dat betekent dat ik heel voorzichtig moet zijn met wat ik deel met mijn netwerk. Ik heb ook een keer doodsbedreigingen ontvangen van een leider van een criminele groep die gearresteerd was voor wapenhandel. Hij dreigde me te vermoorden midden op de redactie van de krant waarvoor ik werkte. Omdat de omgeving zo onveilig is en ik veel bedreigd word, ben ik erg voorzichtig in mijn berichtgeving. Als ik contact opneem met mijn bronnen, gebruik ik verschillende manieren om te communiceren of me te verplaatsen.
Journalistiek is mijn favoriete bezigheid in het leven, na moeder zijn. Ik zou niets anders kunnen zijn dan journalist. Daarom zal ik niet stoppen. Ik vind het geweldig om zichtbaar te maken wat er gebeurt met de meest kwetsbaren, onrecht bloot te leggen en hun strijd te steunen via mijn werk. We moeten blijven vertellen en laten zien wat er in Venezuela gebeurt. Als we allemaal zwijgen uit angst, zullen we uiteindelijk allemaal ten onder gaan en dat is niet wat de Venezolanen, of in ieder geval ik, willen.
Daarom is het nu belangrijker dan ooit dat vrouwelijke journalisten een ondersteunend netwerk voor elkaar vormen. We moeten elkaar steunen in goede en in moeilijke tijden. Maar wat er ook gebeurt: stop niet als journalist.